Een snelle update vanuit Norman
Blijf op de hoogte en volg Anne
28 Augustus 2015 | Verenigde Staten, Norman
Hallo iedereen!
Een korte update, omdat ik veel vragen krijg over hoe het met mij gaat.
Om daar een 'gediplomeerd' antwoord op te geven: Het is wennen. Om het gewoon zo neer te zetten zoals ik me voel: Het is zwaar en moeilijk.
Ik moet erg wennen aan het land, de mensen, het vrienden maken en nog veel meer. Ik mis Nederland en iedereen daar enorm dus dat maakt het er ook niet veel makkelijker op. De eerste week was echt heel zwaar en ik heb me erg alleen gevoeld maar het gaat nu al iets beter (vandaar dat ik ook nu pas weer wat schrijf). Ik begin mensen te leren kennen, heb een hele lieve en betrokken host family en de lessen zijn begonnen waar ik ook druk mee bezig ben.
Zoals ik al zei is alles erg wennen, op de universiteit gaat alles erg anders en vooral omdat ik een exchange student ben gaat het soms wat moeilijker. Zo moest ik voor onderwijskunde vakken geaccepteerd worden (terwijl ik het vak studeer??) maar voor andere faculteiten zoals politicologie en filosofie kon ik me gewoon inschrijven. Allemaal een beetje verwarrend. Die acceptatie voor onderwijskunde kwam dus ook pas laat terwijl ik mijn vakken al had geregeld waardoor ik ineens voor veel meer vakken ingeschreven stond. Fijn, want nu kan ik echt kijken en kiezen wat ik wil maar ook enorm druk!
Ook gaat het er hier wat kinderlijker aan toe, in Nederland word je losgelaten in je studie. Er wordt van je verwacht dat je de stof leest maar als je dat niet doet is het je eigen probleem, niemand doet er wat mee. Hier kunnen ze elke les popquizzes geven, er worden tussendoor ook meer tentamens gegeven een een punt bestaat niet uit een opdracht en tentamen maar uit bijvoorbeeld 3 verschillende tentamens, 2 papers, je aanwezigheid en hoe actief je in de les bent. Voor een vak wat ik volg is het helemaal gek, voor ongeveer alles wat je kan bedenken worden er punten gegeven, bijvoorbeeld als je een goede opmerking in de klas maakt moet je die opschrijven en inleveren zodat je daarvoor weer punten kan krijgen.
Iets anders wat me hier opvalt is dat autorijders geen flauw idee hebben wat ze met fietsers moeten (en dat terwijl hier nog redelijk wat mensen met hun fiets over de campus rijden). Ze hebben echt geen flauw idee en de meeste autorijders stoppen dan ook maar zodra ze een fietser zien of zorgen er tijdens het inhalen voor dat ze aan de hele andere kant van de weg rijden zodat er ongeveer 3 meter tussenzit. Heel anders dan Nederland dus... Ze hebben hier verder ook nog nooit van gelzadels (of in ieder geval, normaal zittende zadels) gehoord. Elke ochtend als ik op mijn fiets stap moet ik de eerste 5 minuten door mijn zadelpijn heen..
Verder merk ik steeds meer dat Amerikanen veel (nep) vriendelijker zijn dan Nederlanders, ik voel me af en toe echt een chagrijn als ik niet 'bless you' zeg als iemand in de klas moet niezen.
Veel meer te vertellen heb ik nog niet, de lessen zijn pas een week begonnen en ik ben nog hard bezig met wennen hier en me thuis te gaan voelen. Wel kan ik met blijdschap vermelden dat het hier nog steeds elke dag zo ongeveer 35 graden is en de zon heerlijk schijnt :) om toch wat jaloezie te kweken. (Ik moet daar wel stiekem aan toevoegen dat ik onderhand de Nederlandse regenbuien begin te missen...)
Veel liefs!
p.s. Bedankt voor alle lieve reacties steeds
Een korte update, omdat ik veel vragen krijg over hoe het met mij gaat.
Om daar een 'gediplomeerd' antwoord op te geven: Het is wennen. Om het gewoon zo neer te zetten zoals ik me voel: Het is zwaar en moeilijk.
Ik moet erg wennen aan het land, de mensen, het vrienden maken en nog veel meer. Ik mis Nederland en iedereen daar enorm dus dat maakt het er ook niet veel makkelijker op. De eerste week was echt heel zwaar en ik heb me erg alleen gevoeld maar het gaat nu al iets beter (vandaar dat ik ook nu pas weer wat schrijf). Ik begin mensen te leren kennen, heb een hele lieve en betrokken host family en de lessen zijn begonnen waar ik ook druk mee bezig ben.
Zoals ik al zei is alles erg wennen, op de universiteit gaat alles erg anders en vooral omdat ik een exchange student ben gaat het soms wat moeilijker. Zo moest ik voor onderwijskunde vakken geaccepteerd worden (terwijl ik het vak studeer??) maar voor andere faculteiten zoals politicologie en filosofie kon ik me gewoon inschrijven. Allemaal een beetje verwarrend. Die acceptatie voor onderwijskunde kwam dus ook pas laat terwijl ik mijn vakken al had geregeld waardoor ik ineens voor veel meer vakken ingeschreven stond. Fijn, want nu kan ik echt kijken en kiezen wat ik wil maar ook enorm druk!
Ook gaat het er hier wat kinderlijker aan toe, in Nederland word je losgelaten in je studie. Er wordt van je verwacht dat je de stof leest maar als je dat niet doet is het je eigen probleem, niemand doet er wat mee. Hier kunnen ze elke les popquizzes geven, er worden tussendoor ook meer tentamens gegeven een een punt bestaat niet uit een opdracht en tentamen maar uit bijvoorbeeld 3 verschillende tentamens, 2 papers, je aanwezigheid en hoe actief je in de les bent. Voor een vak wat ik volg is het helemaal gek, voor ongeveer alles wat je kan bedenken worden er punten gegeven, bijvoorbeeld als je een goede opmerking in de klas maakt moet je die opschrijven en inleveren zodat je daarvoor weer punten kan krijgen.
Iets anders wat me hier opvalt is dat autorijders geen flauw idee hebben wat ze met fietsers moeten (en dat terwijl hier nog redelijk wat mensen met hun fiets over de campus rijden). Ze hebben echt geen flauw idee en de meeste autorijders stoppen dan ook maar zodra ze een fietser zien of zorgen er tijdens het inhalen voor dat ze aan de hele andere kant van de weg rijden zodat er ongeveer 3 meter tussenzit. Heel anders dan Nederland dus... Ze hebben hier verder ook nog nooit van gelzadels (of in ieder geval, normaal zittende zadels) gehoord. Elke ochtend als ik op mijn fiets stap moet ik de eerste 5 minuten door mijn zadelpijn heen..
Verder merk ik steeds meer dat Amerikanen veel (nep) vriendelijker zijn dan Nederlanders, ik voel me af en toe echt een chagrijn als ik niet 'bless you' zeg als iemand in de klas moet niezen.
Veel meer te vertellen heb ik nog niet, de lessen zijn pas een week begonnen en ik ben nog hard bezig met wennen hier en me thuis te gaan voelen. Wel kan ik met blijdschap vermelden dat het hier nog steeds elke dag zo ongeveer 35 graden is en de zon heerlijk schijnt :) om toch wat jaloezie te kweken. (Ik moet daar wel stiekem aan toevoegen dat ik onderhand de Nederlandse regenbuien begin te missen...)
Veel liefs!
p.s. Bedankt voor alle lieve reacties steeds
-
29 Augustus 2015 - 08:06
Gaby Hoogewerff:
Hoi Anne,
Ja, dat is toch wat je een 'cultuurschok' noemt. Alles gaat er anders dan je gewent bent. Dat is wel even wennen. Maar Anne, probeer het op je moeilijke momenten ook maar zo te zien: het went en als je dan terugkomt dan denk je dat weer van dingen die hier anders gaan: dat gaat daar makkelijker. Hier wordt je bv als fietser vaak van je sokken gereden.
Maar geef jezelf tijd, het is voor iedereen moeilijk als je plots in een heel andere cultuur terechtkomt.
Je weet dat je over een aantal maanden weer terug komt en dan heb je een schat aan ervaringen erbij.
Ik heb zelf zo een ervaring al dichterbij opgedaan toen ik als au-pair van NL naar Zwitserland ging naar het Franstalige gedeelte en ik sprak alleen ' steenkolen' Frans.( papa fume une pipe, enzo) In de eerste weken gebeurden er dan ook de raarste dingen. Vooral met het eten dat ik moest koken. Dan zette ik het, bleek achteraf, nog bijna rauw op tafel omdat ik haar uitleg verkeerd geïnterpreteerd had. Ik voelde me zo dichtbij Nederland toen ook aardig alleen en erg ver weg ook van mijn toenmalige vriendje. Toen schreef je je ook suf aan brieven, gelukkig zijn er nu deze media en heb je sneller contact met hier.
Hé Anne, keep on going en succes met alles!!!! X Gaby -
29 Augustus 2015 - 09:21
Marleen:
Hoi Anne,
Ik lees je berichten met enorm veel plezier. Het geeft me echt een beeld van je leven in verre oorden.
Het cliché dat alle begin moeilijk is, kun je van tevoren wel wéten, maar je moet er toch doorheen.
Praten de Amerikaanse studenten rond de lessen wel met je of moet je zelf telkens het initiatief nemen?
(Zal ik dat puntensysteem trouwens eens gaan toepassen op mijn studenten? Ik denk aan één punt voor netjes met de armen over elkaar zitten, of moet ik ze daarvoor vijf punten geven?)
Hou je taai,
Marleen
-
29 Augustus 2015 - 21:42
Janneke Van Stijn:
dag Anne
dat is allemaal vreselijk wennen hé?
zo helemaal anders dan hier in Nederland.
zijn je huisgenoten wel een beetje aardig voor je??en koken jullie samen, of heb je daar te weinig tijd voor?
ik hoop dat deze mail op tijd komt, zodat ik je op je verjaardag kan feliciteren.
VAN HARTE PROFICIAT111
het zal niet meevallen vandaag, maar probeer er toch iets leuks van te maken.
lieve groeten Oom Wim en tante Janneke
-
30 Augustus 2015 - 11:29
Hilma Eijerkamp:
Lieve Anne,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag daar overzee!
Ook van Opa Hans natuurlijk!
Je bent een hele flinkert Anne! Het valt natuurlijk niet mee zo die eerste tijd, maar alles zal wennen. Wat fijn dat je zulke lieve host parents hebt! dat is echt treffen.
Daar ga je vandaag op je verjaardag vast iets mee doen!
Lieve meid, veel sterkte de komende tijd en probeer ook te genieten van alle nieuwe dingen.
Zal je zeker lukken!
-
31 Augustus 2015 - 19:57
Hanny En John :
Lieve Anne,
nog even doorbijte , het went heus is de ervaring. En nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Veel liefs
Hanny en John -
01 September 2015 - 13:19
Gaby Hoogewerff:
Oef..... van te voren zag ik je naam al op de kalender staan en..... erna dus nog steeds. maar op het moment suprême...hebben mijn grijze hersencellen het vergeten.
Anne, beter laat dan nooit: Van harte gefeliciteerd met je 20 e verjaardag!
X Gaby
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
