Het grote supermarkt avontuur
Blijf op de hoogte en volg Anne
03 September 2015 | Verenigde Staten, Norman
Aangezien mijn laatste update wat minder positief was, ik miste Nederland erg veel en wilde vooral graag terug, stuur ik nu een wel positief berichtje. De eerste weken waren hier inderdaad erg moeilijk maar nu gaat het al veel beter. Ik mis iedereen in Nederland wel, en dat is denk ik niet erg, maar ik voel me er niet echt vervelend meer door. Ik begin meer te wennen, mijn draai te vinden en mijn dagen te vullen. Het helpt dat ik goed contact heb met mijn huisgenootjes (vooral een van de Japanse meisjes, Ayaka) en wat mensen heb leren kennen waarmee ik afspreek.
Bedankt ook voor alle felicitaties, ik heb er een leuke en originele verjaardag van gemaakt hier. 's Ochtends ben ik met wat Amerikaanse meisjes die ik op campus heb leren kennen meegegaan naar de kerk. Zij spraken me echt zomaar aan op campus, of ik zin had om af en toe wat dingetjes met ze te doen.. Nou dat leek me wel wat! De kerk was echt een ervaring en ontzettend leuk om mee te maken. Het was echt zo'n Amerikaanse gospelkerk iedereen was lekker aan het swingen en meezingen met de nummers en terwijl mensen aan het spreken waren werd er ook geregeld door iemand uit de mensen 'preach it brother!' en andere dingen geroepen. Na de dienst was er nog een lunch waar ik hele lieve mensen heb ontmoet, waaronder een vrouw (ja ik ga stereotyperen hier) die ik zou omschrijven als een typisch Afro Amerikaans moederfiguur. Oh het was mijn verjaardag, dat ik maar een enorm fijne verjaardag mocht hebben. Hoe blij ze was dat ze een klein deel van mijn verjaardag kon uitmaken. Dat ik, voordat ik weer terugga naar Nederland echt nog een keer bij haar thuis langs moet komen zodat ze voor me kan koken. Echte southern hospitality en het zou me niet verbazen als ik daar in de komende maanden nog een keer echt wordt uitgenodigd ook. Ik vind het geweldig al die lieve mensen.
's Avonds heb ik nog gezellig gegeten bij mijn host family samen met de Duitse jongen die daar ook zit. Erg leuk en enorm gastvrije mensen. (ik zal een foto toevoegen aan de blog). Mijn huisgenootjes hebben het ook nog met me gevierd en Ayaka had zelfs nog wat cadeautjes gekocht en de Nederlandse meiden hadden er ook nog aan gedacht dus mijn dag was al met al enorm leuk!
Verder gaan de lessen hier door, de dag wordt al enorm gevuld met lessen en huiswerk en alle opdrachten dat er eigenlijk voor weinig anders tijd is. Dit werd een beetje problematisch toen mijn eten halverwege vorige week opraakte... Het is een enorme klus om vanaf mijn appartement naar een supermarkt te komen (het openbaar vervoer is hier prut) en ik had het zo druk dat ik maar een weekje op instant noodles en sandwiches heb geleefd. Dinsdag besloten Ayaka en ik echter dat we allebei toch echt wel eten nodig hadden en dat we woensdag de grote trip naar Walmart zouden maken. Nou dat hebben we geweten..
Het uitzoeken van de bussen was al een enorm karwei, het duurt echt wel even voordat je de goede site met de goede routes en schema's hebt gevonden.. Toen we dan eindelijk onderweg waren (de bussen rijden hier maar 2 keer in het uur, als je geluk hebt) bleek dat die tijden helemaal niet klopten. Je kan er totaal niet van op aan dus het is maar gewoon gokken en als je pech hebt sta je 25 minuten te wachten (wat ons op de terugweg gebeurde). In de Walmart was het natuurlijk hamsteren omdat je niet zo makkelijk die trip nog een keer maakt en omdat we 's avonds nog een verplichte bijeenkomst hadden moesten we echt rennen om alles binnen te halen. De terugweg was helemaal naar omdat bussen hier in rondjes rijden en je dus de hele ronde af moet maken om terug bij je bestemming te komen. Daar zaten we dan, helemaal bepakt in de bus lees ik op het bord met de huisregels van de bus: Passengers should limit their parcels to a reasonable number (generally considered to be three bags). Zat ik daar met 6 plastic tassen en een uitpuilende rugzak drie stoelen in beslag te nemen... Oeps...
Ik snap helemaal waarom iedereen hier een auto heeft.
Om het af te sluiten met een wat vrolijkere boodschap, ik begin het leven hier door te krijgen. Altijd een dikke trui meenemen als je weet dat je ergens naartoe gaat. De airconditioning is hier verschrikkelijk. Buiten loop ik in je hemdje en shorts te zweten en binnen zit ik onder de deken met een dikke trui aan.. Altijd zorgen dat je een fles water thuis hebt (je wil niet naar buiten zonder drinken mee te nemen). En vooral aan iedereen vragen hoe het met ze gaat (ook al weet je dat iedereen altijd antwoord met 'I'm fine').
Veel liefs en groetjes
-
03 September 2015 - 23:11
Gaby Hoogewerff:
Hoi Anne,
Nou kijk eens aan: een verjaardag met feesthoedjes. Leuk die foto's en fijn dat je je draai begint te vinden en dat je de positieve dingen ook kunt zien. Het zal zeker niet allemaal makkelijk zijn maar toch zijn er dan elke dag wel lichtpuntjes. Houden zo!! Het is ook helemaal niet erg om je leven van hier te missen maar je ziet ook dat er dat ook leuke, andere, gekke dingen zijn.
Hé meissie, hou je haaks en die smak levenservaring die je nu op doet neemt niemand je meer af!!
Lieve groet Gaby
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley