Goodbye America

Lieve allemaal,
Ik schrijf deze update vanuit het vliegveld in Houston, of het internet goed genoeg is om het hier ook te plaatsen weet ik niet dus het kan zijn dat ik alweer in Nederland ben wanneer dit online komt. Over een paar uur vertrekt mijn vliegtuig naar Amsterdam en morgenochtend vroeg kom ik aan. Het is een heel vreemd gevoel om te weten dat ik morgen weer in Nederland ben. Dat ik mijn familie en vrienden weer ga zien, terwijl ik met mijn hoofd nog in Oklahoma zit. Het is ook raar om te weten dat mijn tijd als student daar nu echt voorbij is en dat sommige mensen niet meer of pas over lange tijd weer zal zien. Deze laatste weken waren druk met finals, nog zoveel mogelijk afspreken met vrienden en inpakken en dingen afronden. En hoewel ik heel veel zin hem om terug te gaan naar Nederland ga ik het ook wel echt missen, het is wel mijn home away from home geworden in deze vier maanden.
Oklahoma is in veel opzichten zoals het zuiden van Amerika wordt afgebeeld in films, het accent zeker alhoewel ik daar al helemaal aan ben gewend dus dat valt me al niet meer zoveel op. De mega auto’s overal waar je je omheen moet manoeuvreren op de stoep (het is echt heftig) en waar ik nauwelijks boven de motorkap uitkom. Ik vond mezelf toch wel redelijk lang maar nadat ik mezelf meerdere keren in mega SUV’s heb moeten hijsen begon ik er toch een beetje aan te twijfelen. Wat hier ook heel anders is dan in Nederland is hoe vriendelijk de mensen zijn. Of het maar even een vriendelijke blik op straat is of hele gesprekken met vreemdelingen, het is hier allemaal doodnormaal. Ik ga zelfs, hoewel ik het als nuchtere Nederlander pijnlijk vind om het toe te geven, het uitbundige en de over the top mentaliteit van hier wel een beetje missen. Hoe er bij het minste en geringste het Amerikaanse volkslied wordt gedraaid en vaak ook dat van Oklahoma (wat ik nu dus ook uit mijn hoofd ken en nee ik geef geen voorstellingen). Hoe je merkt dat bijna elke Amerikaan zijn eigen land echt geweldig vind. Zo hoorde ik van een vriendin dat ze familie op het vliegveld gingen ophalen die nog nooit in Amerika waren geweest. Ze hadden een limousine gehuurd en op het moment dat ze wegreden hadden ze keihard America van Neil Diamond gespeeld. Ja, compleet over the top maar ook wel heerlijk Amerikaans.
America, please never change (of nouja, misschien maar wel een klein beetje.....). Ik kom snel weer eens terug, maar nu eerst terug naar Nederland. Ik moet zeggen dat ik mijn kikkerlandje wel extra waardeer na deze uitwisseling...

Veel liefs en hopelijk tot snel, Anne

PS: foto's van de laatste weken staan nog niet op mijn laptop dus die zal ik morgen wanneer ik weer thuis ben toevoegen.